Πάνω απο τον Νόμο, η σωτηρία του ανθρώπου!

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

O Αρχισυνάγωγος του Ευαγγελίου της Κυριακης αγανάκτησε που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία της συγκύπτουσας το Σάββατο και φώναξε: «Μα γιατί να κάνει τα θαύματα του το Σάββατο; Η εβδομάδα έχει άλλες έξι ημέρες, γιατί διαλέγει την απαγορευμένη μέρα του Σαββάτου για να θαυματουργήσει;». Προφανώς, επειδή είχε ξεχαστεί εντελώς ο σκοπός της αργίας του Σαββάτου, που ήταν η προσφορά αγάπης στο Θεό και στον συνάνθρωπο, ο Χριστός έρχεται να διορθώσει αυτή τη σοβαρή παρέκκλιση. Ο ίδιος τηρεί την αργία με τη συμμετοχή του στη συναγωγή, αλλά όταν του δίνεται η ευκαιρία θεραπεύει και ευεργετεί τους ανθρώπους. Αυτό γίνεται η αιτία να κατηγορηθεί ως παραβάτης της εντολής. Ο Χριστός, όμως, που απανειλημμένα είχε πει ότι: «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο»(Μαρκ. 2, 27), θεωρεί ότι μεγαλύτερη αξία έχει η αγάπη και το έλεος προς τους αδελφούς μας από την τυπική εξωτερική τήρηση του Νόμου. Ο Αρχισυνάγωγος, ο επί κεφαλής της Εκκλησίας, προσωπικά τηρούσε αυστηρή νηστεία, ήταν ηθικά άμεμπτος, εκκλησιαζόταν τακτικά, αλλά όμως στο τέλος άκουσε απ΄τον Χριστό: «Υποκριτα» – απατεώνα ποιον κοροιδεύεις; «. Αυτό το γεγονός θα έπρεπε να μας κάνει πιο προσεκτικούς….

Ότι δηλαδή δεν αρκούν κάποιες εξωτερικές υποχρεώσεις για να θεραπευθούμε, για να βρούμε τον εαυτό μας, για να σωθούμε, αλλά μαζί με τα γόνατα θα πρέπει να γονατίσει και να ταπεινωθεί η καρδιά μας. Πρέπει να αποκτήσουμε μέσα μας κάτι θεικο, τη Θεία Χάρη για να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες οι ευαγγελικές εντολές, οι παραινέσεις, η εκκλησιαστική τάξη και το τυπικό της Εκκλησιάς, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά σκοπεύουν στην αγάπη, που είναι ο Χριστός! Όλα αυτά έγιναν για να μας βοηθήσουν στη θεραπεία μας στην αποκατάσταση της σχέσης μας με το Θεό και τον συνάνθρωπο! Και σ΄αυτό μας βοηθάει η Χάρη του Θεού! Αγωνιζόμαστε για να ενεργοποιήσουμε τη Χάρη του Θεού μέσα μας.

Στο βαθμό που ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στον εαυτό του, στη δύναμη του, στα κατορθώματα του, η χάρη του Θεού ακυρώνεται. Οι θλίψεις, οι δοκιμασίες, οι πειρασμοί, ακόμη και η αμαρτία μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τη» φιλαυτία «μας και να στραφούμε στη Χάρη του Θεού. Μόνο όταν αδυνατησει το» εγώ «μας, η δύναμη μας, η κενοδοξία μας, η δόξα του ονόματος μας, τότε θα υπάρξει χώρος μέσα μας για τη Χάρη του Θεού. Εξ άλλου η σωτηρία του ανθρώπου δεν είναι νομικό γεγονός,(να τηρήσω δηλαδή κάποιους νομούς, γιατί εάν δεν τους τηρήσω θα πάθω κάτι κακό), αλλά αγαπητικό γεγονός, μετοχή στην αγάπη του Θεού, γεγονός που περνάει αναγκαστικά μέσα από τον συνάνθρωπο. Δηλαδή, το κριτήριο της άσκησης – των όσων κάνουμε – είναι η αγάπη. Ασκούμαστε για να αγαπήσουμε, να συναντήσουμε το Πρόσωπο του Θεού και τα πρόσωπα των αδελφών μας, για να μπούμε πιο πολύ μέσα στην Εκκλησία. Οι ευαγγελικές εντολές και οι τυπικές διατάξεις μας σπρώχνουν σε μια εσωτερική διεργασία, για να πληρωθούμε από την παρουσία του Θεού, να αποκτήσουμε μια πληρότητα, να ολοκληρωθούμε, να γίνουμε χαρούμενοι!

Συνήθως οι άνθρωποι των εξωτερικών τύπων, έχουν μια σκληρότητα γιατί μένουν στο νόμο, στο γραμμα του νόμου. Οι άνθρωποι όμως που έχουν το Χριστό μέσα τους είναι άνθρωποι χαρούμενοι, ευχάριστοι! Κάθεσαι μαζί τους και ανασαίνεις, αναπνέεις, νοιώθεις μια εσωτερική άνοιξη! Δεν σε δυσκολεύουν, δεν σε κατακρίνουν, δεν σε καταδικάζουν, χαίρεσαι την παρουσία τους. Σκορπούν γύρω τους μια αύρα χαράς και ελπίδας και ευλογιάς του Αγίου Πνεύματος. Οι άνθρωποι της» θρησκείας «αντιθέτως σε πνίγουν, σε στριμώχνουν! Το ερώτημα που τίθεται είναι: Η ζωή μας μήπως είναι κολημένη στους τύπους, στους κανόνες και στις θρησκευτικές διατάξεις, στη εξωτερική δηλαδή τήρηση του Νόμου; Ἄν, λέω αν, μέσα στοὺς τύπους της ζωής μας υπάρχει η ἀγάπη για το Θεό, πως εκδηλώνεται η αγάπη για τον ανθρωπο για τον οποίο ήρθε ὁ Χριστὸς στον κόσμο; Οι γιορτὲς ποὺ ερχονται είναι μιὰ ευκαιρία να το ανακαλύψουμε και να το επιβεβαιώσουμε. Αμήν.