Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ

π.Ιωαννης Νικοπουλος

Πως γίνεται ο Φαρισαίος, ένας άνθρωπος της προσευχής, της νηστείας, της ηθικής, της φιλανθρωπίας, δηλαδή της εφαρμογής των θρησκευτικών κανόνων και εντολών, να απορρίπτεται από τον Θεό, ενώ αντίθετα να καταξιώνεται ο Τελώνης, ένας άνθρωπος χωρίς θρησκευτική παιδεία και ανάλογη ηθική ζωή;

1. Ο Φαρισαίος, πράγματι, είχε πολλές αρετές να επιδείξει. Όμως το κίνητρο του ήταν λάθος. Ο, τι έκανε, το έκανε για τον εαυτό του. Από τον εαυτό του και τα κατορθώματα του έπαιρνε χαρά κι η χαρά αυτή γινότανε εγωισμός (φαύλος κύκλος), με αποτέλεσμα να αυτοαποθεωνεται! Λάτρευε τον εαυτό του ως Θεό, αδυνατώντας να συναντηθεί με τον πραγματικό Θεό και το συνάνθρωπο!

2. Ξέχασε ο Φαρισαίος ότι ο σκοπός του κάθε χαρίσματος είναι η αγάπη και η ενότητα με τους άλλους. Ξέχασε ότι όλα είναι δώρα του Θεού και ότι ο Θεός μας τα έδωσε για να τα μοιραζόμαστε με τους αδελφούς μας και όχι να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Όλα αυτά που εκτελούσε άψογα, νηστεία, προσευχή, ελεημοσύνη δεν τα μοιραζότανε, δεν τα χαιρότανε γιατί δεν είχε αγαπήσει το Θεό, δεν είχε μαλακώσει η ψυχή του από τις δωρεές του Θεού, δεν είχε νοιώσει ευγνομωσύνη στο Θεό. Όλα τα κρατάει για τον εαυτό του. Κέντρο του είναι ο εαυτός του και όχι ο Θεός. Θέλει να δείξει ποιος είναι, δεν προσεύχεται για να ζητήσει έλεος (δεν έχει αυτομεμψία), αλλά για να δώσει αρετή! Δεν του περνάει καν από το μυαλό του η μετάνοια. Φαντάζεται πως είναι κάτι ενώ δεν είναι τίποτε. Αυτοθαυμάζεται και δεν αναγνωρίζει τον Τελώνη ως αδελφό του!

3. Από την άλλη πλευρά ο Τελώνης ταλαιπωρημένος από την αμαρτία δεν έχασε την ελπίδα του και περίμενε το έλεος του Θεού. Είχε πλήρη συναίσθηση της αθλιότητας του και της αμαρτωλότητας του. Με την ταπεινή του διάθεση ένοιωσε πόσο πραγματικά τον αγαπάει ο Θεός και άνοιξε την καρδιά του και είπε Θεέ μου λυπήσου με, είμαι αμαρτωλός, δεν έχω τίποτα κάλο, σου ζητάω συγνώμη. Κατάλαβε, δηλαδή ο Τελώνης, ότι η χαρά που απολάμβανε από τον τρόπο ζωής του (αδικίες-εκμεταλευση του πλησίον), δεν ήταν η αληθινή χαρά. Και αμέσως ζήτησε από τον Χορηγό της χαράς να τον συγχωρήσει, να τον ελεήσει και να κάνει μια καινούργια αρχή στη ζωή του. Η συντριβή του και τα δάκρυα του, η βαθειά συναίσθηση της αμαρτωλότητος του τον έσωσαν!

Η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου ανατρέπει το αρχικό σκηνικό και τις εξωτερικές εντυπώσεις. Δεν δικαιώνεται τελικά ενώπιον του Θεού ο ευσεβής Φαρισαίος αλλά ο αμαρτωλός Τελώνης, έστω και αν η εκτίμηση των ανθρώπων είναι διαφορετική. Το κριτήριο του Θεού δεν λειτουργεί βάσει της δικής μας θρησκευτικής λογικής. Ο επίλογος της παραβολής αποτελεί, πράγματι, ένα θρησκευτικό σκάνδαλο.

Αυτή η δικαίωση στο πρόσωπο του αμαρτωλού και ταπεινού Τελώνη όλων των αμαρτωλών ανθρώπων είναι πράγματι μια μεγάλη ελπίδα για όλο τον κόσμο. Κανένας δεν αποκλείεται από το δείπνο της βασιλείας του Θεού. Το μήνυμα που συγκλονίζει και δίνει τη μεγάλη ελπίδα είναι ότι:«πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται».

Πάνω απο τον Νόμο, η σωτηρία του ανθρώπου!

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

O Αρχισυνάγωγος του Ευαγγελίου της Κυριακης αγανάκτησε που ο Ιησούς έκανε τη θεραπεία της συγκύπτουσας το Σάββατο και φώναξε: «Μα γιατί να κάνει τα θαύματα του το Σάββατο; Η εβδομάδα έχει άλλες έξι ημέρες, γιατί διαλέγει την απαγορευμένη μέρα του Σαββάτου για να θαυματουργήσει;». Προφανώς, επειδή είχε ξεχαστεί εντελώς ο σκοπός της αργίας του Σαββάτου, που ήταν η προσφορά αγάπης στο Θεό και στον συνάνθρωπο, ο Χριστός έρχεται να διορθώσει αυτή τη σοβαρή παρέκκλιση. Ο ίδιος τηρεί την αργία με τη συμμετοχή του στη συναγωγή, αλλά όταν του δίνεται η ευκαιρία θεραπεύει και ευεργετεί τους ανθρώπους. Αυτό γίνεται η αιτία να κατηγορηθεί ως παραβάτης της εντολής. Ο Χριστός, όμως, που απανειλημμένα είχε πει ότι: «Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο»(Μαρκ. 2, 27), θεωρεί ότι μεγαλύτερη αξία έχει η αγάπη και το έλεος προς τους αδελφούς μας από την τυπική εξωτερική τήρηση του Νόμου. Ο Αρχισυνάγωγος, ο επί κεφαλής της Εκκλησίας, προσωπικά τηρούσε αυστηρή νηστεία, ήταν ηθικά άμεμπτος, εκκλησιαζόταν τακτικά, αλλά όμως στο τέλος άκουσε απ΄τον Χριστό: «Υποκριτα» – απατεώνα ποιον κοροιδεύεις; «. Αυτό το γεγονός θα έπρεπε να μας κάνει πιο προσεκτικούς….

ΚΥΡΙΑΚΗ Η ΛΟΥΚΑ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Η βοηθεια που ανεμενε ο τραυματισμενος της Ιεριχους δεν ερχεται απο τους εντεταλμενους δικους του θρησκευτικους ανθρωπους, αλλα απο ενα ανθρωπο ξενο και αλλοθρησκο, ανυποψιαστο για τον πλουτο της αγαπης του. Ο Ιησους με την παραβολη του καλου Σαμαρειτη, προτρεπει τον συνομιλητη του να μην μιμηθει τον Ιερεα η τον Λευιτη, τους υποκριτες, αλλα το ξενο Σαμαρειτη, τον αληθινο ανθρωπο, λεγοντας του: «Πορευου και συ ποιει ομοιως». Μπορει να ειναι ενας ανθρωπος «πεπτωκως» ο Σαμαρειτης, αλλα ομως διατηρει ακεραιες και καθαρες τις θεοειδεις δυναμεις του, στις οποιες και προσβλεπει ο Κυριος αφου τον προβαλλει ως προτυπο προς μιμηση. Προκειται για μια προτροπη σκανδαλο, αλλα που μεσα της κρυβει μια αληθεια: Υπαρχει ο κινδυνος  αν δεν προσεξουμε, να ξεφυγουμε, να ξεχασθουμε στα θρησκευτικα τυπικα μας καθηκοντα, στην αυτοικανοποιηση μας και να μην δινουμε σημασια στον συνανθρωπο μας, στον «πλησιον» μας. Ενω ο αλλος ανθρωπος που ενεργει απλα και αυθορμητα εξω απο σχηματα και συστηματα, μπορει να κατανοει καλυτερα την εννοια του «πλησιον». Tο τελος της παραβολης, με την μεταφορα και την εισοδο του τραυματισμενου ανθρωπου στο Πανδοχειο – Θεραπευτηριο της πολης, μας υπενθυμιζει την εννοια της Εκκλησιας ως «Πανδοχειου». Μας υπενθυμιζει οτι η  Εκκλησια δεν ειναι θρησκεια. Στη θρησκεια δέν εχει ανάγκη θεραπείας ο ανθρωπος, αλλά ο Θεός, ενας οργισμενος Θεος ο οποιος πρέπει νά εξιλεωθη μέ διάφορες τελετές και συμπεριφορες. Στην  Εκκλησία αντιθετα, εχει αναγκη θεραπειας ο ανθρωπος. Η Εκκλησια ειναι το θεραπευτηριο – Πανδοχειο, δηλαδή, μια προσωρινή κατάσταση, όπου ο άνθρωπος συμφιλιωνεται με τον συνανθρωπο, κοινωνει με το Θεο και μεταμορφωνεται, θεραπεύεται, ώστε υγιής και θεραπευμένος να συνεχίσει την πορεία του για την μόνιμη κατοικία του που είναι η Βασιλεία των Ουρανών.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΛΟΥΚΑ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Ο πλούσιος της παραβολής δεν έχασε τον παράδεισο εξαιτίας του πλούτου του, αλλά εξαιτίας της αλαζονείας του και της σκληροκαρδιας του. Αγνοεί τελείως την ύπαρξη του Λαζάρου. Ενώ ήταν γείτονας του, ενώ καθημερινά ερχόταν στο σπίτι του ως ζητιάνος και προσπαθούσε από τα αποφάγια να χορτάσει την πείνα του, ο πλούσιος δείχνει μια σκανδαλώδη αδιαφορία και περιφρόνηση. Ακόμη και τα κατοικίδια ζώα είχαν καλύτερη αντιμετώπιση από τον φτωχό και άρρωστο γείτονα. Δεν υπήρχε ίχνος αγάπης και φιλανθρωπίας στην καρδιά του πλουσίου. Από την άλλη πλευρά ο φτωχός Λάζαρος δεν κέρδισε τον παράδεισο εξαιτίας της φτώχειας του, αλλά επειδή δεν εγογγυσε, δεν εφθονησε τον πλούσιο, δεν τον κατέκρινε που δεν του έδωσε ποτέ ένα πιάτο φαγητό. Ο πλούσιος εγκλωβισμένος στον εαυτό του και στα αγαθά του περιφρονούσε τα πρόσωπα των άλλων ανθρώπων με αποτέλεσμα να χάσει ο ίδιος το πρόσωπο του, δηλαδή το «όνομα» του, γιατί ακριβώς δεν μπορεί να βγει από το συμφέρον του, να ξανοιχθεί, να σχετιστεί, να αγαπήσει! Η αγάπη φτιάχνει μέσα μας το πρόσωπο και το όνομα, διαφορετικά είμαστε απρόσωπες βιολογικές μονάδες, εγκλωβισμένοι στις επιθυμίες μας και στα μικροσυμφέροντα μας.

ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΤΟΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Στην αυριανή ευαγγελική περικοπή, οι Γαδαρηνοί δεν βλέπουν το θαύμα που έκανε ο Χριστός, αλλά τη ζημιά που που τους έκανε! Εθεράπευσε τον δαιμονισμένο και πνίγηκαν τα γουρούνια τους!!! Κι αυτό γιατί η παρουσία του τους ελέγχει. Δεν ζουν σύμφωνα με τις εντολές του. Θίγονται τα οικονομικά συμφέροντά τους από το απαγορευμένο εμπόριο με το χοιρινό κρέας. Προτιμούν να φύγει από κοντά τους, παρά να αλλάξουν, να διορθωθούν οι ίδιοι.Την ίδια συμπεριφορά των Γαδαρηνών επαναλαμβά-νουμε σήμερα κι εμείς. Ενώ, δηλαδή, πιστεύουμε στον Χριστό, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, φοβόμα-στε μήπως εξ αιτίας του χάσουμε κάποιες παγιωμένες συνήθειες και συμπεριφορές, φοβόμαστε μήπως ξεβολευτούμε, και του λέμε να φύγει, τον διώχνουμε! Όπως ακριβῶς αντέδρασαν και οι Γαδαρη-νοι. Πολλοί από μας που ερχόμαστε στην Εκκλησία δεν έχουμε γνήσιο πνευματικό ενδιαφέρον, αλλά μάλλον κοινωνικό και οικονομικό συμφέρον. Θέλουμε να πάρουμε από το Θεό κάποια πράγματα και όχι να πάρουμε τον ίδιο το Θεό! Θέλουμε να μας δώσει υγεία, μια καλή δουλειά, ένα κάλο γάμο! Ζητάμε να μας προστατέψει από ατυχήματα και αρρώστιες. Ζητάμε «κάτι» να πάρουμε από το Θεό και όχι τον ίδιο το Θεό!!! Όμως το ζητούμενο είναι ο Θεός και όχι οι παροχές του! Στην Εκκλησία ερχόμαστε για να γίνουμε πρόσωπα, να μεταμορφωθούμε, να θεραπευτούμε και όχι για να ξορκίσουμε το κακό! Στην Εκκλησία έρχομαι γιατί αγαπώ το Χριστό, γιατί θέλω να ενωθώ με το Θεό! Δεν θέλω τίποτα δικό μου. Και ο Κύριος ευδοκεί και σου χορηγεί τα πάντα. Αρκεί να Τον ζητάς, να Τον αγαπάς! Αν ζητησoυμε πρώτα το Θεό, τότε όλα τα αλλά θα έρθουν από μόνα τους! «Ζητείτε… πρώτον την βασιλείαν του Θεού…, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».

ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2022 Η ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΙΕΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΥΠΛΙΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΟΜΟΔΙΟΥ -ΤΗΛ. ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ 6945292565

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΣΠΟΡΕΩΣ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;

Διαβάζοντας την Παραβολή του Σπορέως αναρωτιόμαστε σε ποια κατηγορία από τις τέσσερις που μας παρουσιάζει ο Κύριος ανήκουμε, γιατί δεν καρποφορεί ο Λόγος του Θεού στη ζωή μας και τι πρέπει να κάνουμε γι΄αυτό. Ο ένας λόγος που δεν καρποφορεί ο Λόγος του Θεού στη ζωή μας είναι ότι δεν είναι σταθερή η πίστη μας και ο άλλος λόγος είναι ότι έχει εξασθενήσει μέσα μας η Χάρη του Θεού. Πιστεύουμε διανοητικά. Δεν είναι ο Θεός ο Κύριος μας, η ζωή μας και η χαρά μας!Άλλα πράγματα έχουμε μέσα στην καρδιά μας,υποκαταστατα της αληθινής ζωής και της αληθινής χαράς, ψεύτικα και όχι αληθινά.Δεν θέλουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, τρομάζουμε στην ιδέα να ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα, την αδιαφορία μας και την τεμπελιά μας!Φοβόμαστε να δουλέψουμε με τον εαυτό μας, αφηνόμαστε, λησμονούμε τις πρώτες πνευματικές μας εμπειρίες και ξεχνάμε το Θεό.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΛΟΥΚΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Στην αυριανη ευαγγελικη περικοπη ο Κυριος επισκεπτεται μια πονεμενη μανα η οποια συνοδευει το μονακριβο παιδι της στην «τελευταια κατοικια» του. Μεσα στο Ευαγγελιο βλεπουμε πολλες φορες οτι ο Κυριος προτιμαει να επισκεπτεται ασθενεις και πονεμενους ανθρωπους. Και αυτοι οι πονεμενοι ανθρωποι φαινεται να εχουν μια ικανοτητα και μια ωριμοτητα να δεχονται την επισκεψη του Θεου! Γιατι; Γιατι εχουν φθασει στα ορια τους: Δεν ελπιζουν στις δικες τους δυναμεις, εχει χαθει καθε ανθρωπινη ελπιδα, βρισκονται στο τελευταιο σκαλοπατι. Με αλλα λογια μπορουμε να πουμε οτι μεσα απο τον πονο ο ανθρωπος «συλλαμβανει» το Θεο!!! Οπως στη γεννα, η ζωη ερχεται μεσα απο τους πονους, ετσι και στη πνευματικη αναγεννηση, η Ζωη ερχεται μεσα απο τον πονο. Οχι γιατι ο Θεος θελει να ποναμε, αλλα γιατι ο πονος μας προσγειωνει, μας βγαζει απο την ανωριμοτητα, απο μια ψευδαισθηση παντοδυναμιας που εχουμε: Οτι, δηλαδη, «μπορω να ζησω και χωρις το Θεο»!!! Για να μπορεσει, λοιπον, ο ανθρωπος να γεννηθει στη Ζωη μοναδικη προυποθεση ειναι ο πονος! «Ταυτα εδει παθειν τον Χριστο και εισελθειν εις την δοξαν αυτου»(Λουκ. κδ,26). Εμεις δεν εχουμε παρομοιες επισκεψεις του Θεου, γιατι αρνουμαστε το Θεο, θελουμε τη δικαιωση μας! Ειμαστε βολεμενοι στις επιτυχιες μας, στις δυναμεις μας και δεν μπορουμε να δουμε παρα περα απο τον εαυτο μας! Οι αδυνατοι και οι πονεμενοι εχουν μια ικανοτητα να «βλεπουν» και να αναγνωριζουν τις επισκεψεις του Θεου! Οσο, λοιπον, ο ανθρωπος νοιωθει ισχυρος στις δυναμεις του, στις επιτυχιες του, τοσο περισσοτερο γινεται ανημπορος να αναγνωρισει την επισκεψη του Θεου. Οσο πιο αδυνατος και ανισχυρος και χαμενος νοιωθει ο ανθρωπος, τοσο μεγαλυτερες ελπιδες εχει, αρκει να μην εγκλωβιστει στον εαυτο του, στη μιζερια του, στα προβληματα του, στην απελπισια και στη γκρινια, αλλα να αναγνωρισει το Θεο, να καταφυγει σ΄αυτον και να ομολογησει την αποτυχια του.

ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΡΟΚΥΝΗΜΑ ΜΑΣ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ

Το Σαββατο 1 Οκτωβριου 2022 η Εκκλησιαστικη μας Κοινοτητα του Αγιου Ιωακειμ Εξω Αγυιας Πατρων, πραγματοποίησε Ιερό Προσκύνημα στην Ιερά Μονή του Αγ. Νεκταρίου στην Αίγινα. Η αναχώρηση για το νησί της Αίγινας έγινε στις 5.45 ωρα το πρωι από την συμβολη των οδων Νοταρα και Καζαντζακη με ενα λεωφορειο. Πηραμε το πλοιο των 9.15 από τον Πειραια και στις 10.30 φθασαμε στο πανεμορφο νησι του Αργοσαρωνικού, την πολυσυχναστη Αιγινα…Η διαδρομή μεχρι την Ιερα Μονή ηταν μαγευτική. Προσευχηθήκαμε, προσκυνήσαμε τα Ιερα Λείψανα και τον ταφο του Αγίου, επισκεφθήκαμε το κελί του καθως και τον νέο μεγαλοπρεπη Ιερο Ναο του Αγιου Νεκταριου οπου τελέσαμε την Ιερα Παρακληση προς τον Αγιο. Μετά το προσκύνημα γευματίσαμε στην παραλιακη ζωνη της χωρας, κάναμε τις τελευταίες βόλτες μας, γευτήκαμε ωραία γλυκίσματα, ήπιαμε το καφεδάκι μας, ψωνίσαμε τοπικά προϊόντα και στη συνέχεια πήραμε το πλοίο της γραμμής στις 5.30 μμ για Πειραιά δοξαζοντες τον εν Τριαδι Θεο για την μεγάλη ευλογία που μας χάρισε!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Η ΕΟΡΤΗ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Η ΧΑΡΑ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ Η ΕΟΡΤΗ-ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ Η ΧΑΡΑ

«Η Γέννησίς σου, Θεοτόκε, χαράν εμήνυσε πάση τη οικουμένη. Εκ σου γαρ ανέτειλεν ο ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών». Το Γενεθλιον της Θεοτοκου ειναι η πρωτη Θεομητορικη εορτη του εκκλησιαστικου ετους, γιατι απο την Γεννηση της Παναγιας αρχιζει η αντιστροφη μετρηση για τη σωτηρια του κοσμου και του ανθρωπου. Η Γεννηση, δηλαδη, της Παναγιας μας παραπεμπει στον Χριστο. Η Παναγία έρχεται στον κόσμο για να γίνει Μητέρα του Θεού. Ο ερχομός της, προαναγγελει τον Σωτήρα του κόσμου Χριστο. Προμηνυει τη δυνατότητα υπέρβασης της πτωσης, της φθορας και του θανάτου. Στον κόσμο ερχεται….. η αληθινή Ζωή. Είναι δυνατόν να μη χαίρει ο κόσμος γι’ αυτό; Ετσι καταλαβαινουμε γιατί υπάρχει τόσο μεγάλη χαρά στη σύμπασα οικουμένη. «Σήμερον της παγκοσμίου χαράς τα προοίμια∙ σήμερον έπνευσαν αύραι, σωτηρίας προάγγελοι».

ΛΑΜΠΡΟΣ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ ΣΤΗΝ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑ

Με καθε εκκλησιαστικη λαμπρότητα και με την συμμετοχή του ευσεβους λαου της περιοχης μας, το Σαββατο 2 και την Κυριακη 3 Ιουλιου, πραγματοποιήθηκαν στην Ενορία μας οι εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημων Ιωακείμ του Νέου Ασκητή, του Καθηγουμένου της Ιερας Μονης Νοτενων. Πλήθος λαού από την Ενορία μας και από την ευρυτερη περιοχή της Αγυιας κατέκλυσαν τόσο την παραμονή όσο και την κυριώνυμο ημέρα το Ιερό Ναό μας, για να προσκυνήσουν τον Αχαιό Αγιο μας.Την παραμονή της εορτής, ετελέσθη στον κατάμεστο Ιερό Ναό, Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός, προεξαρχοντος του Σεβασμιωτατου Μητροπολιτη Πατρων κ.κ.Χρυσοστομου.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΚΕΙΜ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑΣ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΩΝ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΝΟΤΕΝΩΝ (1650-1760μ.χ.)

Ο Όσιος Ιωακείμ γεννήθηκε στα μέσα του 17ου αιώνα μ.Χ. στο χωριό Σκιαδά στη περιοχή της σημερινής Τριταίας του Νομου Αχαιας. Σε νεαρή ηλικία και παρά τη θέληση του, αρραβωνιάστηκε μια ευσεβή νέα, που καταγόταν από το ίδιο χωριό. Ο Ιωακείμ όμως, φλεγόμενος του πόθου της μοναχικής ζωής, εγκατέλειψε γονείς και αρραβωνιαστικιά και έγινε μοναχός στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής, που βρίσκεται πάνω από το χωριό Δίβρη του νομού Ηλείας. Στο Μοναστήρι της Χρυσοπηγής ο Άγιος έφθασε σε μεγάλα ύψη αρετής και αγιότητας, ώστε κρίθηκε άξιος από τον Ηγούμενο της Μονής για να λάβει το μέγα αξίωμα της Ιερωσύνης. Ζώντας έτσι ταπεινά μέσα στην αδελφότητα, μετά την κοίμηση του Καθηγούμενου της Μονής, εκλέγεται Ηγούμενος.

Εν συνεχεία πήγε στη Μονή των Νοτενών, που βρίσκεται κοντά στη γενέτειρά του και τιμάται επ’ ονόματι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και έγινε Καθηγούμενος της. Δεν παρήλθαν, όμως, πολλά χρόνια και, φλεγόμενος από τον πόθο της ησυχίας, παραιτήθηκε από το αξίωμα του ηγουμένου, και αποσύρθηκε σε κάποιο σπήλαιο, που υπήρχε κοντά στο Μοναστήρι. Στο μικρό εκείνο σπήλαιο, ο όσιος επιδόθηκε σε σκληρή άσκηση, με διαρκείς προσευχές, νηστείες και αγρυπνίες, υπομένοντας κάθε σκληραγωγία της ασκητικής πολιτείας, προκειμένου να καθαρίσει τον εαυτό του από τα πάθη και να γίνει εύχρηστο σκεύος του Αγίου Πνεύματος. Η τροφή του ήταν χυλός αλεύρου βρασμένου με μέλι, ή άγρια χόρτα βρασμένα.

ΤΟ ΑΥΡΙΟ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ «ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ», ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ, Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΞΕΚΛΕΙΔΩΣΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ!

Με αφορμη τη Παραβολη του Ασωτου υιου εχει τεθει το ερωτημα: Αραγε, τι ηταν αυτό  που τον εκανε να γυρίσει στο πατρικο του σπιτι; Η νοσταλγία του για το παρελθόν, για τις ομορφες μερες  προφανως που εζησε κοντα στον πατερα του η η πεποίθησή του ότι ο πατέρας του θα εβγαινε εξω να τον υποδεχθει; Και οι δυο εκδοχες μπορουμε να πουμε οτι ειναι σωστες. Ομως, στο Ευαγγελιο εκεινο που τονιζεται ειναι η απροσμενη υποδοχη,  η εξοδος του πατέρα να προυπαντησει τον ασωτο γιο, η ανεπιφυλακτη  αγκαλια του!

Μεσα απο αυτη την περιπετεια του ασωτου παρατηρουμε οτι δὲν μας φτανει, δεν μας χορταινει  η νοσταλγια του Παραδεισου, για να παρουμε την μεγαλη αποφαση της επιστροφης. Η ζωή μας, ἡ σωτηρία μας, η μετανοια μας, χρειάζεται κατι αλλο, μια ωθηση για να ξεφυγουμε απο τις επιφυλαξεις μας, γιατι αυτο που μας περιμενει ειναι κατι μεγαλειωδες: Η ανοιχτη αγκαλια του Θεου Πατερα! Το μεγαλο δεδομενο της ζωης μας! Χρειαζομαστε ενα αποφασιστικὸ «κλίκ» για να ξεκλειδωσουμε την εμπιστοσυνη μας και να παρουμε το δρομο του γυρισμου. Απο κει καὶ πέρα τὸ τέρμα ειναι κοντά. Ο Θεὸς αμεσως εκμηδενιζει τὴ διαδρομή, απλώνει τὰ χέρια Του, τρέχει και αγκαλιάζει το χαμένο παιδι Του.

Στο Ευαγγελιο, με αλλα λογια,  το σημαντικώτερο πράγμα δεν είναι η αρχή, το τι δηλαδη εκανε ο Θεος για μας, το πως ημασταν, αλλα τα εσχατα, το τελος, το πως θα γινουμε, το τι μας περιμενει, το τι δηλαδη θα κανει ο Θεος για μας στο μελλον. Αυτή είναι η «εσχατολογική» στάση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο ανθρωπος για την Εκκλησία είναι ο ανθρωπος του μελλοντος (ο κατ΄εξοχην προοδευτικος), της εσχατης ωρας. Η σωτηρία μας δεν επηρεάζεται από το παρελθόν, αλλα απο το μελλον. Για την Εκκλησία το μέλλον διαγράφει τελειως το παρελθόν. Εκείνος που αληθινά μετανοεί είναι σαν να μην εχει διαπράξει την αμαρτία. Τον ασωτο τον υποδέχεται ο πατέρας σαν να μην συνέβη τίποτε.

Για μας το ιδανικό βρίσκεται στο αυριο, στο μέλλον, σ’ αυτό που «θα γίνουμε», δηλαδή στο «καθ’ ομοίωσιν». Ο παράδεισος δηλαδη, δεν βρίσκεται πίσω μας αλλά μπροστά μας, γιατι δεν χάσαμε κάτι που είχαμε, αλλά δεν ολοκληρώσαμε εκείνο για το οποίο κληθήκαμε! Αυτος ο ποθος της μελλοντικης κατα χαριν ολοκληρωσης μας, παραμενει μεσα μας ως ανεκπληρωτη επιθυμια καθε ανθρωπου!

Υπάρχει, δηλαδη,  μια νοσταλγία που ερχεται από το μέλλον και όχι από το παρελθόν. Είναι «κάτι» δεδομένο από το Θεό εν σπέρματι στο «κατ’ εικόνα», που προορίζεται για το πλήρωμα, για την αυξηση, για το «καθ’ ομοίωσιν», δηλ. να γίνει ο ανθρωπος Θεός κατά χάριν, να θεωθεί. Αυτό ακριβώς ο ανθρωπος προαισθάνεται : Το εσχατολογικό μεγαλείο. Αυτή η εσχατολογική νοσταλγία, που είναι αποτέλεσμα της δομής του ανθρώπου, μπορει να ξεσηκωσει τον ανθρωπο, να τον ενεργοποιησει, να τον φερει «εις εαυτον», να γίνει δηλαδη κατάλληλος να δεχθεί τη Χάρη του Θεου, την αγάπη του Θεού…την αγκαλια του Θεου!

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΤΩΧΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ

Τό πρόβλημα του «πλουσίου» καί του «φτωχού» της παραβολής  δέν είναι οικονομικό καί κοινωνικό, είναι πρόβλημα πνευματικό. Στην παραβολή δεν καταδικάζεται ο πλούτος, ουτε ο πλούσιος επειδή έχει πολλά αγαθά. Όπως, επίσης, δέν επαινείται καί δέν δικαιώνεται ό Λάζαρος επειδή είναι φτωχός. Ο Κύριος δεν έρχεται σαν κοινωνικός άναμορφωτής για να ανατρέψει τα οικονομικά δεδομένα της εποχής του. Δεν βλέπει τόν άνθρωπο μέσα στά οικονομικά καί κοινωνικά του πλαίσια, αλλά εξεταζει τη ζωή του μέ κριτήρια καθαρά πνευματικά. Αυτό πού επιδιώκει ό Ίησοΰς είναι νά φρονηματισει τόν πλούσιο καί άκαρδο άνθρωπο για την σκανδαλωδη περιφρονηση και συμπεριφορα του απεναντι  στον φτωχο Λαζαρο. Η αγαπη ηταν αγνωστη στη ζωη του πλουσιου.

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΛΟΥΚΑ Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Του π.Ιωαννη Νικοπουλου

Μια επίσκεψη πραγματοποιεί ο Κύριος πάνω στον δρόμο! Επισκέπτεται μια πονεμένη ψυχή, μια αξιολύπητη μάνα, η οποία την στιγμή εκείνη συνοδευει τον μονάκριβο υιό της στην ‘‘τελευταία κατοικία του’’. Ένα νέο παλληκάρι νεκρό μεταφέρεται στο κοιμητηριο έξω από την πόλη Ναίν. Αντικρίζοντας ο Ιησούς εκείνη τη μητέρα, η οποία ήταν και χήρα, αμέσως την συμπόνεσε. Την σπλαχνίσθηκε τόσο που την ευεργέτησε, ανασταίνοντας το ίδιο της το παιδί. Με ένα και μόνο κέλευσμά Του: «Νεανίσκε ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ’,14), γύρισε τον νέο από το θάνατο στη ζωή. Τότε όλοι με μια φωνή βροντοφώναξαν: ‘‘Σήμερα επισκέφθηκε ο Θεός το λαό Του’’(Λουκ. ζ’, 16).

Μεσα στο Ευαγγελιο βλεπουμε πολλες φορες οτι ο Κυριος προτιμαει να επισκεπτεται ασθενεις και πονεμενους ανθρωπους. Και αυτοι οι πονεμενοι ανθρωποι φαινεται να εχουν μια ικανοτητα και μια ετοιμοτητα να δεχθουν την επισκεψη του Θεου! Οπως ο Κυριος επισκεφθηκε τη χηρα της Ναιν στο αποκορυφωμα του πονου, οταν εχει χαθει καθε ανθρωπινη ελπιδα, ετσι επισκεπτεται καθε ανθρωπο που ειναι ετοιμος για μια τετοια επισκεψη: Εχει φθασει στα ορια του, στο τελευταιο σκαλοπατι, δεν ελπιζει στις δικες του δυναμεις, στις δικες του δυνατοτητες, στον εαυτο του, στα ανθρωπινα.

Με αλλα λογια μπορουμε να πουμε οτι ο πονος ειναι ο μονος τροπος με τον οποιο «συλλαμβανει» ο ανθρωπος το Θεο!!!  Οπως η γεννα, η ζωη, ερχεται μεσα απο τους πονους, ετσι και η πνευματικη αναγεννηση ερχεται μεσα απο τον πονο. Οχι γιατι ο Θεος θελει να ποναμε, αλλα γιατι ο πονος μας προσγειωνει, μας βγαζει απο την ανωριμοτητα, απο μια ψευδαισθηση παντοδυναμιας που εχουμε: Οτι «μπορω να ζησω και χωρις το Θεο»!!! Για να μπορεσει, λοιπον,  ο ανθρωπος να γεννηθει στη Ζωη μοναδικη προυποθεση ειναι ο πονος!«Ταυτα εδει παθειν τον Χριστο και εισελθειν εις την δοξαν αυτου»(Λουκ. κδ,26).

ΛΑΜΠΡΟΣ Ο ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Με λαμπρότητα και κατανυξη τελέσθηκε στον Ιερό Ναό Αγιου Ιωακείμ Εξω Αγυιάς η Εορτη της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Εψαλλαν οι Ιεροψαλτες του Ναού μας κ.κ. Γεώργιος Βαφειάδης και Πετρος Κοσικ. Την παραμονη της Εορτης απο ενωρις το απογευμα οι κυρίες της Εκκλησιαστικής μας Κοινότητος προσήλθαν στον Ναό μας με την προσφορά τους και το βασιλικό, προκειμένου να στολίσουν τον Τίμιο Σταυρό, να προετοιμάσουν τα ματσακια με το βασιλικό και να συμμετάσχουν στον Εσπερινό της μεγάλης αυτής Δεσποτικής Εορτής……

ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ – ΕΝΑ ΑΝΟΙΓΜΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ

Όσο κι αν ο άνθρωπος πέσει χαμηλα, δεν παύει να είναι εικόνα Θεού. Στο βαθος της υπαρξης του ατενιζουμε το Θεο.Γι΄αυτο και η συγχώρεση δεν είναι καποιο συναίσθημα, μια απλη ανοχη απεναντι στον αλλον, αλλά μια πράξη ζωής, ενα άνοιγμα προς τον αλλον. Ανοιγω χώρο στην υπαρξη μου για να χωρέσει ο άλλος, οπως ειναι, με τα λάθη του και τις αδυναμιες του. Προσπαθω να τον αγαπησω ετσι οπως ειναι και οχι ετσι οπως θα ηθελα να ειναι. Γι΄αυτο και δεν τον κατακρινω παρα μονο τον αγαπαω.Το κλειδι δε για να ανοιξεις τον εαυτο σου και να (συν-)χωρεσεις τον αλλον, ειναι να αγαπησεις πρωτα τον εαυτο σου, να τον αποδεχτεις οπως ειναι και να τον δεις οπως σε βλεπει ο Θεος. Και ο Θεος δεν σε βλεπει στα χαλια του χθες και του σημερα, αλλα στην ομορφια της αλλης ημερας, του αυριο, του μελλοντος, σ΄αυτο που θα συμβει. Ο Θεος δεν βλεπει μονο αυτο που εισαι, αλλα και αυτο που θα γινεις, την δυνατοτητα σου, την προοπτι-κη σου. Γι΄αυτο και σε αγαπαει και σε χαριτωνει και σε ενισχυει και σε εμπιστευεται! Αυτη ειναι η αγαπη του Θεου προς τον ανθρωπο!Στο βαθμο δηλαδή που θα αποδεχθουμε (θα χωρεσουμε) μέσα μας τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας και τις αστοχίες μας τότε και μόνο μπορούμε να συγχωρέσουμε και εμείς τους άλλους. Ο άνθρωπος που δεν μπορει να συγχωρέσει τον συνάνθρωπο του, βασικα δεν μπορει να αποδεχθεί τον ιδιο τον εαυτό του και να παραδεχθεί οτι εκεινο που σωζει τελικα ειναι η αγαπη και οχι τα πνευματικα του κατορθώματα.

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ – ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΚΕΙΜ ΕΞΩ ΑΓΥΙΑΣ

Με καθε εκκλησιαστικη λαμπροτητα, ιδιαιτερη μεγαλοπρεπεια, θρησκευτικη κατανυξη και με τη συμμετοχη πληθους λαου, εορταζεται στην Ενορια μας η Κοιμηση της Θεοτοκου, η εορτη της Παναγίας μας, το «Πασχα του καλοκαιριου».Την παραμονη στις 19.00 μ.μ. πραγματοποιειται Μεγας Πανηγυρικος Εσπερινος μετ’ αρτοκλασιας και Θ.Κηρυγματος. Στη συνεχεια ψαλλονται τα ΕΓΚΩΜΙΑ της Θεοτοκου και ακολουθει η λιτανευση του Επιταφιου της Παναγιας μας (Εφετος λογω της Πανδημιας η περιφορα του Επιταφιου θα πραγματοποιηθει περιξ του Ιερου Ναου) σε μια γραφικη καταπρασινη διαδρομη της Ενοριας μας….